Kostas Krystallis, from I Floyera; Νυχτερινή φλογέρα; Shepherd's Pipe (Flute) at Night ; Η ΦΛΟΓΕΡΑ

For friends in Epirus

Η ΦΛΟΓΕΡΑ

      κ. Ν. Πουρναρά.

    — Ήσυχα πούναι τα βουνά, ήσυχοι πούναι οι κάμποι
    Ήσυχαις πούναι η λαγκαδιαίς και τα κλαριά κι' η βρύσαις,
    Ήσυχαις πούναι κ' η σπηλιαίς! Κι αυτά τα νυχτοπούλια
    Γρήγορ' απόψε κούρνιασαν τα μαύρα και δεν σκούζουν.
    Και συ φλογέρα μου, γιατί, γιατί δεν ησυχάζεις;
    Τ' έχεις καϋμένη, και βογγάς και κλαις κι' αναστενάζεις,
    'Σ όλην αυτή την ερημιά, 'ς όλην αυτή τη νύχτα,
    Και λες τραγούδι φλίβερο και παραπονεμένο,
    Και τον αντίλαλο ξυπνάς 'ςταίς λαγκαδιαίς, 'ςτά δάση,
    Ξυπνάς κι' από τον ύπνο της την ώμορφη την πλάσι;…

Νυχτερινή φλογέρα, Listen (You Tube)

Η ΦΛΟΓΕΡΑ
      κ. Ν. Πουρναρά.

    — Ήσυχα πούναι τα βουνά, ήσυχοι πούναι οι κάμποι
    Ήσυχαις πούναι η λαγκαδιαίς και τα κλαριά κι' η βρύσαις,
    Ήσυχαις πούναι κ' η σπηλιαίς! Κι αυτά τα νυχτοπούλια
    Γρήγορ' απόψε κούρνιασαν τα μαύρα και δεν σκούζουν.
    Και συ φλογέρα μου, γιατί, γιατί δεν ησυχάζεις;
    Τ' έχεις καϋμένη, και βογγάς και κλαις κι' αναστενάζεις,
    'Σ όλην αυτή την ερημιά, 'ς όλην αυτή τη νύχτα,
    Και λες τραγούδι φλίβερο και παραπονεμένο,
    Και τον αντίλαλο ξυπνάς 'ςταίς λαγκαδιαίς, 'ςτά δάση,
    Ξυπνάς κι' από τον ύπνο της την ώμορφη την πλάσι;…
    Ξύλο δεν ήσουν άλλαλο κι' ανώφελη βεργούλα,
    Κ' εγώ ο μαύρος σου χάρισα ακέρηα την ψυχή μου;
    Σώδωκα αθάνατη φωνή και πόνο και γλυκάδα,
    Που σε ζηλεύουν σαν σ' ακούν ακόμα και τ' αηδόνια.
    Τ' έχεις, φλογέρα, και μου κλαίς και μου παραπονιέσαι;
    Μη προμαντεύης θάνατο, μη προμαντεύης χάρο;
    Μη μ' εμπεζέρισες κ' εσύ και θέλεις να μ' αφίσης;
    Ή μήνα της αγάπης μου το χωρισμό θυμάσαι
    Και κλαις και θες τον πόνο μου να μερασθής μ' εμένα;

    Τ' έχεις, φλογέρα, πες μου το, πες μου το, μη σωπαίνης·
    Τι κλαις μονάχη και ξυπνάς την πλάσι από τον ύπνο;
    Και τον κρυφό τον πόνο μου ξυπνάς και την καρδιά μου,
    Κ' αρχίζει τ' αναστέναγμα, αρχίζει και το κλάμα!
    Φαρμακωμένη η δύστυχη μέρα με μέρα σβυέται,
    Αφ' όντας την αγάπη μου τα μάτια μου δεν είδαν.
    Σώπα, φλογέρα μη μου λες τραγούδι της αγάπης
    Σώπα, και μη μου την θυμάς!… .Όχι, φλογέρα· πες το
    Πες το, και μη την λησμονάς· κάλλιο να λησμνήσω
    Όλον τον κόσμο, να χαθώ, να μαρανθή η καρδιά μου,
    Με τώμορφό της τ' όνομα 'ςτό στόμα μου ας πεθάνω,
    Παρά να την απαρνηθώ και να την λησμονήσω!…
    Πες το, φλογέρα, μη σωπάς και πάρτο απ' την αρχή του.

    — Μικρός κι' εγώ, κι' αυτή μικρή, δέκα χρονών ακόμα
    Παιδιά απονήρευτα, μαζί εζούσαμαν 'ςτά πλάια,
    Περιβοσκούσαμαν μαζί τα δύο μας τα κοπάδια
    Και τα ποτίζαμαν μαζί 'ς της ποταμιάς το ρέμμα.
    Μαζί εμεσημεριάζαμαν εις της σπηλιάς τον ίσκιο,
    Μαζί 'ς τα δάση ετρέχαμαν κ' εκόβαμαν λουλούδια,
    Και ταις νυχτιαίς περνούσαμαν μαζί σε μια καλύβα,
    Μ' αγάπαγε σαν αδερφό, κ' εγώ σαν αδερφή μου.
    Πόσαις φοραίς μέσ' 'ςτ' αυλακιού καθόμασταν το φρύδι,
    Κ' επαίζαμαν με το νερό, πόσαις φοραίς 'ςτά χόρτα
    Μ' έρριχνε σαν παλαίβαμαν, πόσαις φοραίς 'ς τα δάση
    Σαν μάτωνε το χέρι μου αυτή μου το φιλούσε!…
    Κι' αν δάκρυζαν τα μάτια μου κι' αν πόναγα ποτέ μου,
    Αυτή μ' εσφόγγιζ' ελαφρά, κι' αδερφικά η καϋμένη
    Με χίλια χάιδια και φιλιά μου πέρναγε τον πόνο.
    Όμως εγώ δεν άπλωσα ποτέ να την φιλήσω.
    Ποια απ' την ψυχή μου δύναμι, ποιο χέρι απ' την καρδιά μου
    Αθώα κ' εγώ να την φιλώ μ' εβάσταγε, δεν ξέρω.
    Με τέτοια αθώα φιλήματα, μ' αθώα παιγνίδια τέτοια.
    Ημείς εμεγαλώναμαν και πέρναγαν τα χρόνια.
    Εγώ 'παιρνα παλληκαριά κι' αυτή ωμορφιά και μάγια.
    Ως πώφεξε μια χαραυγή, της άνοιξης μια μέρα,
    Που εγνώρισα 'ςτά μάτια της και 'ςτό χαμόγελό της
    Κάποιο μυστήριο αγνώριστο ως τότε 'ςτήν καρδιά μου.
    Λαχτάρησα σαν νάπεσε 'ς τα σωθικά μου σπίθα.
    Κι' όσο που η μέρες πέρναγαν γενόνταν φλόγα η σπίθα,
    Κ' η φλόγα μ' έκαψε βαθηά, όμως με τέτοια γλύκα,
    Οπ' άλλαξα με μιας ζωή· εθάμπωνε η ματιά μου
    Από μια λάμψι, γκαρδιακή και παραδείσια λάμψι,
    Σαν κύτταζα τα μάτια της· σαν μου χαμογελούσε
    Έλεγα γη πως δεν πατώ, πως περπατώ τα ουράνια·
    Τα αίματά μου επάγωναν σαν κάθονταν σιμά μου
    Κ' έτρεμα σαν τον κάλαμο σαν μ' έπιανε απ' το χέρι·
    Και τα τραγούδια των πουλιών για εμέν' αλλάξαν τότες,
    Άλλαξε το μουρμουρητό της λαγκαδιάς, της βρύσις.
    Άλλαξε τ' αναστέναγμα, τ' αγέρα μέσ 'ς τα δέντρα,
    Άλλαξαν κ' η μοσχοβολιαίς των λουλουδιών για εμένα
    Άλλαξε της Αυγής το φως, της νύχτας το σκοτάδι,
    Άλλαξαν τη φεγγοβολιά, τ' αστέρια, το φεγγάρι,
    Κ' η κόρη απ' τότες άλλαξε 'ς τα βάθηα της καρδιάς μου,
    Κ' εκείνη η αγάπη η παιδιακή, πούχα γι' αυτήν, η αθώα
    Έγεινε αγάπη της καρδιάς κι' όλο τον νου μου αγάπη·
    Απ' τότες άλλαξες και συ, φλογέρα μου, τον ήχο.
    Και δεν μου τραγουδάς γλυκά, πόνους, φλογέρα, χύνεις!

    Μια μέρ' αυτή πάει 'ς το χωριό.. - Σαν έλειψε απ' εμπρός μου
    Σκοτείνιασ' ουρανός και γη, ανατολή και δύσι.
    Κ' έννοιωοα τότε αβάσταχτον, πάρα βαρύν τον πόνο.
    Με συνεπήρε η φλόγα του και πέρασ' απ' τον νου μου
    Σαν έρθη η κόρη την αυγή να της το μολογήσω…
    Περνούν τρεις μέραις, - τρεις χρονιαίς για εμέ, - και δεν εφάνη.
    Και μια φαρμακωμένη αυγή μώρχετ' ένας δικός της,
    Και παίρνει το κοπάδι της και πάει κι' αυτός και φεύγει
    Ακαρτεράω ακόμα εγώ, ναρθή μια μέρα η κόρη,
    Για να της πω το ντέρτι μου, τον πόνο της αγάπης.
    Είπα 'ς τ' αστέρια τ' ουρανού, 'ς της νύχτας το φεγγάρι,
    'Στον ήλιο τον χρυσόλαμπρο, 'ςτ' αηδόνια και 'ςτ' αγέρι
    Να μου την φέρουν μιαν αυγή, και δεν μ' ακούει κανένα.
    Νυχτόημερα παρακαλώ Αγίους και Παναγία,
    Τάζω ασημένια τάματα, και δεν μ' ακούν κ' εκείνοι.
    Αν μου το έφερνες εσύ, σ' εχρύσωνα φλογέρα!..

    Ξάφνου η φλογέρα εσώπασε και σβυέται το τραγούδι.
    Τα φουντωτά κοντόκλαδα μεριάζουνε μπροστά του,
    Και 'ς το γοργό αναμέριασμα κάποιο κορμί προβάλλει.
    Μην είνε Λάμια του γιαλού και της ερμιάς Νεράιδα;
    Μην είνε του βουνού Ξωθιά και Μάγισσα της βρύσης;…
    Κόφτ' η φλογέρα τον ηχό κι' ο νηός ορθός φωνάζει:
    — Αν είσαι του βουνού Ξωθιά και Μάγισσα της βρύσης,
    Γύρνα και κρύψου 'ςτής σπηλαίς και κρύψου 'ςτά νερά σου,
    Και μη πατάς τον τόπο μου, μην έρχεσαι 'ς εμένα,
    Γιατ' έχω γκόλφι και σταυρό, κι αγάπη 'ςτήν καρδιά μου.
    — Δεν είμαι Λάμια τον γιαλού και της ερμιάς Νεράιδα,
    Ούτε και του βουνού Ξωθιά και Μάγισσα της βρύσις,
    Μόν' είμαι η πρώτη αγάπη σου κ' αγάπη σου η αιώνια.
    Φωτιά να κάψη τα φλωριά, τα γρόσια του γονιού μου,
    Λύκος να φάη τα πρόβατα κ' εκείνον τ' αγριοπούλια.
    Το χωρισμό σου δε φτουρώ, και δε βαστάω τον πόνο….
    'Στήν αγκαλιά σου πάρε με, αν μ' αγαπάς ακόμα,
    Κ' έλα να φύγουμε μακρυά, να πάμε 'ς άλλον τόπο.
    Αχώριστοι να ζούμε οι δυο, με μια καρδιά, μια αγάπη.
    Να περπατούμε της ερμιαίς, τ' απάτητά τα δάση,
    Πούναι τα γάργαρα νερά, τ' αμάζευτα λουλούδια,
    Που κελαϊδούν ανύποπτα η πέρδικες, τ' αηδόνια.
    Από τον κόσμο να χαθή, να σβύση τ' όνομά μας,
    Κι' ο κόσμος πάλι να χαθή, να σβύση απ' την καρδιά μας.
    Κ' η ταιριασμένη αγάπη μας νάν' ένας κόσμος άλλος.
    Να πάρουμ' από της μυρτιαίς, να πάρουμ' απ' της δάφναις.
    Να πλέξουμε μια χαμηλή μόνο για εμάς καλύβα.
    Αγαπημένοι, αχώριστοι, μονάχοι μας να ζούμε,
    Κι' αν θα χαθούμε, πάλ' οι δυο μαζί μας να χαθούμε…
    ……………………………………………..
    Κάποιος διαβάτης με καιρό διαλάλησε μια μέρα,
    Ότι σ' απόκρυφην ερμιάν εύρε χρυσή φλογέρα.

More Poems

http://www.gutenberg.org/cache/epub/34169/pg34169-images.html